Bekçilik

Atatürk’ün prensiplerini dikkatli incelediğimiz zaman şu da görülecektir: Ulusal  varlığı tehlikeye düşmüş  bir toplum, aldatıcı ve uyuşturucu politikalarla,  izmlerle yahut dış  güçlere dayanarak değil, ulusal benliğimizden çıkan ve  ulusun kendi egemenliğine dayanan düşüncelerle kurtarılabilir. Bilindiği üzere, 20. yüzyılın başında dünyada imparatorluklar çağı sona ermiş,  ulusal devletler çağı başlamıştır. Ulusal devlet, meşruiyetini tek kişinin  otoritesinden değil, ulusun kendisinden alan bir siyasî birliktir. Atatürk’ün  kurmuş  olduğu devletimizin temeli de ulustur. Büyük Nutku’nda, kendisini ömrü  boyunca “Millî hâkimiyetinen sadık bir kulu ” (Nutuk) kabul eden büyük  Önder’e göre “Hâkimiyet hiçbir mânâ, hiçbir şekil ve hiçbir renkte ve rehberlikte  paylaşma kabul etmez! Unvanı ne olursa olsun, hiç kimse, bu milletin  mukadderatına ortak çıkamaz.” Onun içindir ki, büyük felâketler ve  fedakârlıklar pahasına kurtarılmış  hür bir vatanda kurulacak devletin şekli  Türk’ün karakterine uygun demokratik bir cumhuriyet olacaktır.

Atatürk’ün  “tabiî ve kaçınılmaz bir tarihî akış” dediği vakıa, sonunda saltanat ve hilâfetin  de kaldırılarak, tam bağımsız “Türkiye Cumhuriyeti”nin kurulmasıdır. Türkiye  Cumhuriyeti demek, Türk devletinin ve ulusunun, mukadderatında yalnız  kendi iradesinin hâkim olması demektir. Atatürk, bizden bu fikrinin devamını  ve dolayısıyla cumhuriyetin korunmasını isteyen pek çok mesajlar vermiştir.  Yine Atatürk’e göre, cumhuriyetin temel kurumu, ulusal iradenin tecelli ettiği  yer olan Türkiye Büyük Millet Meclisi’dir. Atatürk’ün yakınında bulunan Falih  Rıfkı Atay, Cumhuriyetimizin banisini tanıtırken şu veciz sözü söyler:  “Meclissiz yaşamayı aklı almayan bir yirminci asır lideri!”

Atatürk’e göre, millî mücadele Meclis ile kazanılmış, Cumhuriyet’i Meclis  kurmuş, inkılâpları da Meclis yapmıştır. Onun bizden istediği, kendisinden  sonra miras bıraktığı siyasî rejimi korumak ve geliştirmektir. Ulusumuzun  bekası ve saadeti için bu şarttır. Büyük “Nutuk”ta şöyle diyor;

“Milletimizin kuvvetli, mes’ut ve istikrarlı yaşayabilmesi için devletin tamamen  millî bir siyaset takip etmesi ve bu siyasetin iç teşkilâtımıza tamamen uyması  ve dayanması lâzımdır.” O, ulusal siyasetten şunu anlar;

“Millî sınırlarımız içinde, her şeyden önce kendi kuvvetimize dayanarak,  varlığımızı korumakla, millet ve memleketin hakikî saadeti ve refahına  çalışmak, aşırı ihtiraslar peşinde milleti oyalamamak ve ona zarar vermemek.  Medenî dünyadan, medenî ve İnsanî muamele ve karşılıklı dostluk  beklemektir.”

Atatürk’ün aksiyoner doktrininde en son safha, “Atatürk İnkılâpları” dediğimiz  reformlar bütünüdür ki, devletimiz, kuruluşunun, varlığının ve devamının fikir  ve hareket kaynağını bu reformlardan almaktadır. Bunlar; cumhuriyetçilik,  milliyetçilik, halkçılık, devletçilik, lâiklik ve inklâpçılık başlığı altında toplanan  fikrî bir zemine dayanmaktadır.

Reformlar, lâiklikten; gerçekte bir düşünce ve zihniyet sembolü olan şapka  inkılâbına kadar diğer bütün yenilikler, Türkiye’nin iki yüzyıllık uygarlık  mücadelesini sonuçlandıran ve kesin hedefine yönelten çağdaş  bir uygarlık sistemi teşkil eder.

“Her fert istediğini düşünmek, istediğine inanmak, kendine mahsus siyasi bir  fikre sahip olmak, seçtiği bir dinin icaplarını yapmak veya yapmamak hak ve  hürriyetine sahiptir. Kimsenin fikrine ve vicdanına hakim olunamaz.”

Mustafa Kemal ATATÜRK

“Eşitlerinin kanuni bir hükmü ya da bir memleket kanunu olmadan hiçbir hür  kişi tevkif, yada hapis edilemeyecek, haklarından ve mallarından mahrum  bırakılamayacak, kanun dışı edilemeyecek, sürülemeyecek, herhangi başka  bir şekilde kötü muameleye maruz bırakılamayacaktır. Hiç bir hür kişiye zor  kullanamayacağız ve başkalarının zor kullanmasını istemeyeceğiz”.

Birleşmiş  Milletler Genel Kurulu’nun 10 Aralık 1948 tarih ve 217 A (III) sayılı  kararı ile benimsenmiş  ve ilan edilmiştir.

İnsanlık ailesinin tüm üyelerinin niteliğinde bulunan onurunu ve eşit ve  ayrılmaz haklarını tanımanın dünyada özgürlük, adalet ve barışın temeli  olduğunu, İnsanın zorbalık ve baskıya karşı son bir yol olarak ayaklanmaya başvurmak  zorunda bırakılmaması için İnsan haklarının hukuk düzeniyle korunması gerektiğini, Uluslar arasında dostça ilişkileri geliştirmeyi özendirmenin temeli olduğunu, Birleşmiş  Milletler halklarının Birleşmiş  Milletler Antlaşmasında temel insan  haklarına, insan kişiliğinin onur ve değerine, erkeklerle kadınların hak  eşitliğine olan inancını yeniden belirttiğini ve daha geniş  bir özgürlük içinde  toplumsal gelişme ve daha iyi bir yaşam düzeyi sağlamaya karar vermiş  olduğunu, Üye Devletlerin Birleşmiş  Milletlerle işbirliği içinde, insan haklarının ve temel özgürlüklerin evrensel olarak saygı görüp gözetilmesini sağlamayı  yükümlendiklerini,  Bu hak ve özgürlükler konusunda ortak bir anlayış  oluşturmanın bu yükümlülüğün tam olarak gerçekleşmesi için büyük önem taşıdığını gözönüne alarak,  Ayrıca ister bağımsız olsun, ister vesayet altında ya da kendi kendini  yönetmeyen bir ülke olsun, ister başka bir egemenlik sınırlaması altında  bulunsun, bir kimsenin uyruğunda bulunduğu ülke ya da alanın siyasal,  hukuksal ya da uluslararası statüsüne dayanarak hiçbir ayrım gözetilemez.

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM), uluslararası bir teşkilat olan Avrupa Konseyi’ne bağlı olarak kurulmuş uluslararası bir mahkemedir. Mahkeme, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve ek protokolleriyle güvence altına alınmış olan temel hakların çiğnenmesi durumunda bireylerin, birey gruplarının, tüzel kişiliklerin ve diğer devletlerin, belirli usûl ve kurallar dâhilinde başvurabileceği bir yargı merciidir.

Avrupa Konseyinin kuruluş amacı İnsan Hakları ihlallerini önlemek için ortak ülkü ve ilkeleri korumak ve yaymak, ekonomik ve sosyal gelişmeleri sağlamak olarak belirtilmiştir. Konseyin bu amacından, II. Dünya savaşı ve öncesinde yaşanan I.dünya savaşında Avrupa’nın uğradığı sosyal, ekonomik ve politik çöküntüden kurtulma çabası içersine girdikleri ve diktatör yönetimlerinin insanlığa karşı onur kırıcı davranışlarının artık unutulmak istendiği anlaşılmaktadır.